-Skate'owcy
Skateboarding to forma rekreacji powstała w latach 60-tych XX wieku w Kalifornii polegająca na jeździe na deskorolce i wykonywaniu różnych trików. W pierwszych latach istnienia deskorolki były wykonywane z desek surfingowych, pod którymi mocowano kółka zrobione z poliuretanu. Wtedy skateboarding był rozrywką tylko dla młodzieży. W latach 70-tych zaczęły powstawać wygodniejsze w manewrowaniu kółka i mniejsze deski, które przyczyniły się do upowszechnienia tego sportu na całym świecie. W tym czasie zaczęły powstawać pierwsze rampy umożliwiające wykonywanie akrobacji czyli skateparki. Niektórzy nawet utworzyli swój własny styl bycia opisany poniżej.
Skate'owcy to subkultura młodzieżowa zrzeszająca ludzi jeżdżących na deskorolce, rolkach i rowerach. W Polsce są powszechnie myleni z emo lub hip-hop'owcami. Skate'owcy głównie spędzają czas na opanowywaniu nowych trików lub na dobrej zabawie. Ich miejscem spotkań jest plac lub skatepark. Ich wyczyny nie są dobrze odbierane przez społeczeństwo, gdyż ze względu na wykonywanie trików w miejscach do tego nieprzeznaczonych (np. na osiedlach), niszcząc ławki i poręcze, są uznawani za wandali. Często zdarzały im się wypadki i kontuzje, co przyczyniło się do powstania ochraniaczy (na kolana, łokcie a także kasków ochronnych.) Są oni też odpowiedzialni za rozwój graffiti. Ale z reguły ich zachowania wobec innych nie są agresywne.
Skate'owcy jeżdżą nie tylko na deskorolkach. Do wykonywania ewolucji wykorzystują też rowery i rolki. Rowery zwane BMX-ami mają małe koła i mało ważą. Według niektórych, ewolucje na rowerach wyglądają lepiej niż na deskorolkach. Na rolkach jeździ stosunkowo niewiele osób, gdyż ciężko na nich wykonuje się triki. Idolem wszystkich skate'ów jest Tony Hawk. Każdy, kto choć trochę grał w gry z jego nazwiskiem od razu pragnął mieć deskorolkę. Często zostawali też dobrymi skaterami.
Ich ubiór składa się z luźnych, markowych ubrań. Noszą czapkę bejsbolówkę, nisko opuszczone spodnie i sportowe buty, które nie przeszkadzają w ruchu. Dużą rolę w ich życiu odgrywają gadżety np: iPody, luksusowe zegarki czy też drogie telefony.
Wyróżnia się kilka rodzajów skate'owców. Każdy z nich różni się swoimi upodobaniami i muzyką. Oto one:
- Skate-punk - skate słuchający punka i muzyki metalowej, wykonujący najniebezpieczniejsze triki.
- Skate-raper - słucha rapu i hip-hopu, posiada techniczny sposób jazdy. Nosi szerokie, nie krępujące ruchów ubrania.
- Zwykły skate - charakteryzuje się dowolnym stylem jazdy i zróżnicowanym gustem muzycznym.
- Proskate - jeździ bardzo dobrze, często jest sponsorowany przez firmy deskorolkowe.
- Pozer - nie potrafi zrobić żadnego triku.
Przez prawie każdą współczesną definicję styl ubierania emo charakteryzuje się noszeniem dżinsów rurek zarówno przez dziewczyny, jak chłopców, długie ukośne grzywki zaczesane na jedną połowę twarzy, na jedno lub oboje oczu, z reguły czarne, proste włosy, wąskie t-shirty często z nazwami zespołów rockowych (lub inne markowe t-shirty), paski nabijane ćwiekami, opaski na nadgarstki, 
materiałowe tenisówki, lub inne czarne buty (często stare i zniszczone);emo girl jeśli dana osoba nosi okulary, to musi mieć grube, czarne oprawki. Z czasem moda emo się zmieniła; początkowe trendy zawierały fryzury podobne do tych noszonych przez Romulan i Vulcan w Star Treku, wąskie swetry, zapinane do dołu koszule, oraz robocze kurtki (często nazywane kurtkami stacji paliw w dosłownym tłumaczeniu). Ze względu na charakter tej subkultury i jej niewielką liczebność, istnieje spore zróżnicowanie w stylu, uczesaniu i zapatrywaniach muzycznych u poszczególnych emo.
Najważniejszą cechą tej subkultury młodzieżowej graficiarzy jest prowadzona działalność – nocne malowanie graffiti (obrazów na ścianach za pomocą sprayów) w miejscach niedozwolonych. Tematyka graffiti może być bardzo różna, podobne jak jakość malowanych obrazów – część z nich stanowi zwrócenie uwagi na problemy grupy społecznej, część jest jedynie formą estetycznej ekspresji, inne to natomiast podpisy samych graficiarzy, chcących być zauważonymi.
W przypadku subkultury graficiarzy ważną kwestią jest również czas malowania – zwykle robią to w nocy, pozostając niezauważonymi. W ten sposób zaspokajają potrzebę ryzyka, a także mogą pochwalić się (także poprzez podpis wykonany sprayem) wykazaną odwagą.
Prawdziwy rastafarianin to człowiek wyzbyty wszelkich przejawów agresji, prowadzący spokojny, bezstresowy styl życia zgodny z naturą. Propaguje wolność i równość dla wszystkich ludzi, jednak pierwotnej wersji rastafarianie głosili wyższość czarnej rasy nad białą. Religia którą wyznają to połączenie judaizmu, hinduizmu i etiopskiego chrześcijaństwa. Korzystają z Pisma Świętego w wersji Króla Jakuba, mają zakaz spożywania wieprzowiny, a większość i tak jest wegetarianami. Elementem religijnych obrzędów jest rytualne palenie przez nich marihuany nazywanych przez nich świętym ziołem, wspomnianym w Biblii Drzewem Życia. Uważają, że palenie zwiększa ich świadomość, przybliża do Boga, pozwala na pokojowe podchodzenie do świata i ludzi. rastaman
Hipisi wyznawali zasadę życia zgodnie z naturą, uważali że to co naturalne, jest dobre i nikt nie powinien się temu sprzeciwiać. Chodzili boso, gdyż uważali się za dzieci ziemi i nie chcieli deptać matki natury, starając się żyć z nią w zgodzie i rozumieć. Hipis żyje w zgodzie z naturą i odrzuca normy, które obowiązywały w świecie dorosłych, a zastępuje je własnymi kryteriami moralnymi, które cechowała daleko posunięta swoboda obyczajów, przejawiająca się wolnym stosunkiem do seksu – zamiast wojować lepiej uprawiać seks. Odzwierciedleniem hipisowskiego życia zgodnie z natura był fakt, iż nie jadali oni mięsa, gdyż uważali, że zwierzęta są naszymi przyjaciółmi,a przyjaciół się nie jada.
Jednakże ruch hipisowski jak każda subkultura miał swoich zwolenników jak i przeciwników. Głównym argumentem używanym przeciwko nim były narkotyki. Zachęcali oni do zażywania środków psychoaktywnych, które miały być sposobem pobudzania umysłu. Psychodeliczny guru hippisów z lat 60., były profesor Harvardu Timothy Leary, wprost zachęcał do używania środków psychodelików, jako formy rozszerzenia się umysłu. Hippisi podchwycili jego hasło 'Turn on, tune in, drop out' (włącz się, dostrój i odpadnij). Zaczęli brać substancje psychoaktywne, głównie marihuanę, haszysz, LSD oraz grzyby psylocybinowe. Wspólne zażywanie narkotyków było rytuałem, bez którego nie obeszło się żadne spotkanie hipisowskie, dlatego też był to silny argument dla wszystkich przeciwników tego ruchu. Ruch hipisowski jednak chyba nigdy nie umarł, głównie ze względu na muzykę, która była jedną z najmocniejszych aktywności, umożliwiających funkcjonowanie tej subkultury
Samą muzykę metalową możemy podzielić na kilka jej odmian, są to m.in.: death metal, thrash metal, black metal, gothic metal. Niekwestionowanym królem i prekursorem muzyki heavymetalowej jest brytyjski zespół Black Sabbath założony w 1968 roku. Szersza publiczność poznała ten gatunek muzyczny dzięki amerykańskiej grupie Metallica, która gra dosyć przystępną odmianę metalu z łagodnymi tekstami szczególnie zauważalną w późniejszej ich działalności. Polski rynek muzyczny znany jest na świecie właśnie dzięki kapelom grającym tzw. death metal. Są to zespoły Vader i Behemoth, które za granicami naszego kraju mają statut gwiazd. Za prekursora polskiego metalu uważa się zespół TSA. Metal cieszy się dużą popularnością w samej Polsce, a świętem fanów tego gatunku muzycznego jest organizowana corocznie od 1986 roku Metalmania, na której zobaczyć można zespoły z całego świata.
Subkultura gotycka – subkultura powstała na przełomie lat 70. i lat 80. XX wieku z ruchu post punk. Jest związana z muzyką gotycką wywodzącą się z nurtu cold wave, ponadto goci słuchają gothic metalu, doom metalu, metalu progresywnego, oraz metalu symfonicznego, a także, zwłaszcza ostatnio, muzyki industrialnej oraz industrialno-elektronicznej. Często wśród gotów ukazuje się zainteresowanie okultyzmem, literaturą, sztuką, wampiryzmem, mitologią nordycką czy – zwłaszcza w krajach słowiańskich – mitologią słowiańską. Są jednak także goci interesujący się tematami mistyczno-chrześcijańskimi oraz gnostycznymi.
Goci interesują się poezją, literaturą, zwykle są to osoby dość inteligentne lub za takowe się uważające. Z drugiej strony nie ma żadnego wyznacznika zainteresowań, które łączą członków tego ruchu. Subkultura gotycka jest postrzegana jako "mroczna" i dla osób z zewnątrz często niezrozumiała. W powszechnej opinii króluje stereotyp wiecznie zasmuconego, samookaleczającego się gota. Ponadto, wielu ludzi błędnie utożsamia subkulturę gotycką z satanizmem. W rzeczywistości goci mimo swej fascynacji mrokiem, nie mają nic wspólnego z kultem szatana.
Początek powstania subkultury datuje się na rok 1985, od koncertu Depeche Mode w Warszawie. Koncert zespołu wywołał ogromne wrażenie na fanach co zaowocowało powstaniem początkowo licznych fanklubów by przekształcić się w kult grupy i ich członków. Cechą rozpoznawczą depeszowców był styl ubierania się i wyglądu wzorowany na image'u członków Depeche Mode. Noszono czarne kurtki, białe dżinsowe spodnie, buty na grubej podeszwie, krzyże na szyi, często także emblemat z logo zespołu. Dopełnieniem wizerunku były krótko przycięte, nażelowane włosy à la Dave Gahan (tzw. "lotnicho") lub utlenione loki à la Martin Gore.[1]
W USA były to grupy o charakterze gangów ulicznych zajmujących się rozbijaniem zabaw w klubach w lepszych dzielnicach. Uczestnicy ruchu przeciwstawiali się modelowi tzw. dobrego Amerykanina - patrioty gotowego do walki za ojczyznę, np. w Korei.
Powstanie subkultury punk datuje się na lata 70. XX wieku. Wiąże się to bezpośrednio z karierą muzyczną brytyjskiego zespołu Sex Pistols. W swoich utworach nawoływali oni fanów do walki o wolność i bunt przeciw podporządkowaniu się sztywnym normom społecznym.
Członkowie tego zespołu, jak i innych – podobnych, prezentowali młodym ludziom swobodny styl życia, włóczyli się po ulicach, chodzili w potarganych spodniach, niechlujnie się czesali, nadużywali rozmaitych używek. Ich postawa stała się inspiracją dla tysięcy zmęczonych szarym życiem ludzi. Zaczęli więc naśladować ulubionych artystów.
Zdaje się, iż najbardziej charakterystycznym elementem wyglądu punków są ich fryzury. Wprowadzili oni do mody światowej tak zwane irokezy. Są to kolorowe, nastroszone włosy, które celowo stylizuje się do góry. Czasami reszta głowy zostaje całkowicie wygolona, natomiast na czubku widać ogromnego, jaskrawego irokeza. Punki lubią się również malować, oczy podkreślają często czarnym kolorem.
- Rude Boy
(A również w odniesieniu do kobiet - Rudegirl) – to subkultura młodzieżowa powstała we wczesnych latach 60. XX wieku na Jamajce. Dosłownie oznacza bezczelnego, prostego chłopaka [-boy], acz wizualnie rudeboys stylizowali się na gangsterów.
Subkultura ta jest mocno powiązana z muzyką ska, rocksteady oraz dancehall, early reggae/skinhead reggae. Pierwsi Rudeboys pochodzili prawdopodobnie z Kingston, stolicy Jamajki, gdzie ska oraz rocksteady należały do najbardziej popularnych form muzycznych. Dzięki jamajskim imigrantom w tych samych latach, subkultura rudeboys dotarła również do Europy (Wielka Brytania), gdzie z biegiem czasu, zapoczątkowała również ruch skinheads.
Rudeboys to subkultura, która ubiera się w garnitury, brogue i pork pie (charakterystyczne kapelusze), ich częstym dodatkiem są przyciemniane okulary, klasyczne kurtki "harringtonki" lub crombie.
Osobami, które rozpowszechniły ten ruch byli m.in. Desmond Dekker oraz Derrick Morgan, którzy nagrywali piosenki związane z w/w subkulturą oraz wszelcy inni muzycy ska lub soulowi.
No dobra na dziś to wszystko xD Mam nadzieje że się podobało ;*
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz